ৰুণজুণ ৰুণজুণ – জুবিন গাৰ্গ

ৰুণজুণ ৰুণজুণ – প্ৰকৃতি, যৌৱন আৰু সুৰৰ মাধুৰী মিলি সৃষ্টি কৰা এক মনোমোহা অসমীয়াৰ কবিতা, যি হৃদয়ক মোহিত কৰে।” “ৰুণজুণ ৰুণজুণ গীতত অনুভৱ কৰক মায়াময় সুৰৰ জাদু—যৌৱন, প্ৰকৃতি আৰু সংগীত একত্ৰ হৈ গঢ়ে এক মোহময় সম্প্ৰীতি।”

ৰুণজুণ ৰুণজুণ – জুবিন গাৰ্গ

ৰুণজুণ ৰুণজুণ…
ৰুণজুণ ৰুণজুণ…

ৰুণজুণ নুপুৰে মাতে,
কি সাজ সাজে কুঁহিপাতে,
মন মোৰ বলিয়া কৰে,
কুহু কুহু কুলিৰ মাতে;
ৰুণজুণ নুপুৰে মাতে,
কি সাজ সাজে কুঁহিপাতে,
মন মোৰ বলিয়া কৰে,
কুহু কুহু কুলিৰ মাতে;

মন মোৰ উৰি যায়,
চমকি থমকি ৰয়…..

ৰুণজুণ নুপুৰে মাতে,
কি সাজ সাজে কুঁহিপাতে,
মন মোৰ বলিয়া কৰে,
কুহু কুহু কুলিৰ মাতে;

অ’ অ’ অ’……

যৌৱন যমুনাৰ পাৰতে,
কিবা ভাবি-গুনি আজি মনতে,
মনত পৰিছে মন উতলা সুৰ;
যৌৱন যমুনাৰ পাৰতে,
কিবা ভাবি-গুনি আজি মনতে,
মনত পৰিছে মন উতলা সুৰ;

মন মোৰ উৰি যায়,
চমকি থমকি ৰয়…..

ৰুণজুণ নুপুৰে মাতে,
কি সাজ সাজে কুঁহিপাতে,
মন মোৰ বলিয়া কৰে,
কুহু কুহু কুলিৰ মাতে…..

ফাগুণৰ মধুৰ বা আহি
বাজিছিল তাহানি ইয়াতে;
ফাগুণ আহিছে
পলাশ-বননী শুৱাই;

ফাগুণৰ মধুৰ বা আহি
বাজিছিল তাহানি ইয়াতে;
ফাগুণ আহিছে
পলাশ-বননী শুৱাই;

মন মোৰ উৰি যায়,
চমকি থমকি ৰয়….

ৰুণজুণ নুপুৰে মাতে,
কি সাজ সাজে কুঁহিপাতে,
মন মোৰ বলিয়া কৰে,
কুহু কুহু কুলিৰ মাতে;

ৰুণজুণ ৰুণজুণ…
ৰুণজুণ ৰুণজুণ…

ৰুণজুণ নুপুৰে মাতে,
কি সাজ সাজে কুঁহিপাতে,
মন মোৰ বলিয়া কৰে,
কুহু কুহু কুলিৰ মাতে….. 0 0 0

ৰুণজুণ ৰুণজুণ: সমালোচনা 

‘ৰুণজুণ ৰুণজুণ” কবিতাটো এটা সংগীতময় কবিতা। ইয়াৰ মূল বৈশিষ্ট্য হৈছে সুৰ আৰু ধ্বনিৰ জাদু। কবিয়ে নুপুৰৰ ৰুণজুণি ধ্বনি, কুঁহিপাতৰ সাজ-সজ্জা, আৰু কুলিৰ কুহু-কুহু মাত একেলগে মিলাই কবিতাটোক সুৰময় ৰূপ দিছে।

কবিতাত প্ৰকৃতিৰ ৰূপ-সৌন্দৰ্যৰ সৈতে মানৱ-মনক একাত্ম কৰা হৈছে। নুপুৰৰ ধ্বনি শুনি যেন মন উৰিব খোজে, কুঁহিপাতৰ তাজা সাজে মনক তৰল কৰে, আৰু কুলিৰ মিঠা সুৰে মনত আনন্দৰ হিল্লোল তোলে। ইয়াৰ মাজেৰে কবিয়ে জীৱনৰ যৌৱন, প্ৰেম, আৰু সপোনৰ এক শিহৰণময় ৰূপ দৰ্শন কৰাইছে।

আনহাতে, ফাগুণৰ উপস্থিতি কবিতাত এক নতুন উন্মাদনা আনে। পলাশ-বননী, ফাগুণৰ মিঠা বতাহে যৌৱনৰ উন্মত্ততা আৰু প্ৰকৃতিৰ লাৱণ্যতাত একত্ৰ হৈ কবিতাটোক অধিক সুন্দৰ কৰি তোলে।

ভাষা আৰু ছন্দত কবিতাটোৰ নিজস্বতা আছে। একে ধৰণৰ শ্লোকৰ পুনৰাবৃত্তিয়ে গীতিময়তা বৃদ্ধি কৰিছে। এই পুনৰাবৃত্তিয়ে পাঠকৰ মনত একোটা সুৰৰ ঢৌ জাগ্ৰত কৰে। কবিতাটোৰ ছন্দময় গঠন একেদৰে সংগীতৰ দৰে ভাসি যায়।

“ৰুণজুণ ৰুণজুণ” কবিতাটো প্ৰকৃতি, যৌৱন, প্ৰেম আৰু আনন্দৰ এক গীতিময় প্ৰকাশ। ধ্বনি আৰু ছন্দই ইয়াক এক সজীৱ ছবি ৰূপে আমাদের মনত প্ৰতিষ্ঠা কৰে। সৰল ভাষা, সংগীতময় গতি আৰু প্ৰকৃতিৰ চিত্ৰণে কবিতাটোক বিশেষ মনোমোহা কৰি তুলিছে। 0 0 0